ما را به سخت جانی خود این گمان نبود!

همیشه فکر می‌کردم بعد از رفتن مامان و بابا دوام نمیارم. اصلش مدام دعا می‌کردم به هر شکلی که شده رفتنشون رو نبینم اما هم رفتن غم‌انگیز بابا رو دیدم و هم رهایی آروم و فرشته گونه مامان جانم رو.

فردا دومین سالگرد کوچ ابدی مامان هست و من هنوز زنده‌ام هرچند اثری از حس و حال و انرژی اون موقع‌ها نیست.

خانه و خانواده بدون پدر و مادر اون معنای واقعی خودش رو از دست میده و جای خالیشون رو هیچ‌چیز پر نمیکنه.

ولی در هر حال همیشه خدا رو شکر می‌کنم که بهترین پدر و مادر رو داشتم. 

چقدر دلتنگم امروز:(((