نوستالژی

صبح رفتیم سمت انوری. این خیابون و خیابون خیام عجیب حس نوستالژیکی داره برامون. ویترین مغازه‌ها پر بود از انواع و اقسام خوراکی‌هایی که تا چند سال قبل بهشون معتاد بودم و وحشیانه خرید می‌کردم. مثل محصولات کیندر و کیت‌کت و علی کافه و ... ولی اخیرا و امروز اصلا دلم نمی‌خواست. حتی تا پارسال هم از کیش کلی شکلات فوندانت و کیت‌کت این‌ها خریدم ولی تقریبا نصفش رو هدیه دادم به اطرافیان. امسال هم که تو هیچ‌کدام از سفرها شیرینی‌جات نخریدم. 

خلاصه شیرینی دلم نخواست و به جاش کلی شوری خریدم و یک شیشه از اون مثلا ترشی انبه‌ها که خیلی شور و تنده.

بعدش رفتیم خیابان داریوش چندتا کاور برای گوشی‌ها خربدم اون‌هم چه گرون. از اون‌جا سر زدیم به مجتمع تجاری مشیر که مدت‌ها بود تصاویرش رو تو اینستاگرام دیده بودم و به نظر خیلی مدرن و خوب میومد فضای بزرگی هم داشت اما بی‌رونق، به حدی که دلمون سوخت برای مغازه‌دارها. تازه پله برقیش هم خراب بود:((

آخر سر رفتیم وصال و کلی خونه قدیمی‌ها رو نگاه کردیم. این خیابون هم مورد علاقه ماست و خاطره‌انگیز. یادش بخیر وقتی داشتیم برای این خونه وسایل جدید می‌خریدیم، بابا و خواهرا تو وصال بودن من هم از سر کار و با چادرم! بهشون ملحق شدم. بابا تا من رو دیدن گفتن ماشالله... اون روزها همه می‌گفتن چادر خیلی بهت میاد هرچند من بها نمی‌دادم:) خلاصه هر سه یاد اون روز و اون حرف افتادیم.

نسبت به سال‌های قبل این موقع‌ها بازار، شور و شلوغی چندانی نداشت. 

- ۷ سال پیش چنین روزی با دوستان دورهمی داشتیم. رفتیم رافائل تو محلاتی و هیچ‌کدوم نمی‌دونستیم آخرین بار هست که رفیقمون، آرمین عزیزمون رو می‌بینیم. یادش بخیر موقع خداحافظی گفت سوم، چهارم فروردین منتظرتون هستیم و ما هماهنگ نشدیم و حسرتش به دلمون موند.