هیچ حالی را بقایی نیست

دیروز که اونهمه خوشحال شدم وقتی اصلا انتظارشو نداشتم، گفتم واقعا چرا تا این حد به خودمون سخت می‌گیریم؟ واقعا به این باور رسیدم که هرچی سخت می‌گیریم به همون اندازه میفتیم تو باتلاق مشکلات و توش فرو میریم، فرو رفتنی!

من خودم تا همین چند وقت پیش از اونا بودم که با کوچکترین مشکل دیگه قید دنیا رو میزدم، بد و بیراه میگفتم به روزگار و آرزو میکردم دنیا زود به آخر برسه. مثلا خیلی سال پیشا فکر کنم دوره لیسانس بود، تو بازوهام جوش میزد بابتش رفتم دکتر و معلوم شد کیست ۲ سانتی تو تخمدان دارم. از تو مطب دکتر مثل ابر بهار اشک ریختم. فکر میکردم دیگه میمیرم اونم تو اون سن و با اون همه امید و آرزو در حالی که یک دوره قرص خوردم و‌ کیست به کلی غیب شد. 

به همین ترتیب تو مقاطع مختلف چیزایی پیش اومدن که لحظه شنیدنشون تمام وجودمو یأس میگرفت اما همشون به بهترین شکل و در کوتاه‌ترین زمان گذشتن و رفتن جوری که الآن به اون حال و احوال خندم میگیره.

چند وقتی هست یاد گرفتم هرچی پیش میاد قبولش کنم. امید داشته باشم به آینده و تغییرات برای بهتر شدن. 

صبور بودن خیلی مهمه وگرنه مشکل همیشه هست و اگر جدیش بگیرم دهنمو سرویس میکنه اساسی.