آخرین تصویر از آدم‌ها

دو هفته پیش بعد از سال‌ها با یک دوست خیلی قدیمی - با قدمت ۳۰ سال- تلفنی حرف زدیم. هفته قبلش برام پیام صوتی گذاشته بود. نزدیک دو ساعت حرف زدیم. تازه قرار شد ادامه صحبت بمونه برای وقتی که میاد شیراز چون اون هم تهران زندگی می‌کنه.

آخرِ حرف‌ها، حال چندتا از دوستان مشترک و از جمله دنی رو پرسید. راجع به تولدش تو کافه خیابان آریا و حافظ‌خوانی دنی گفت. خداحافظی که کردم باز رفتم سراغ خاطره‌ها. کم و بیش به تمام آدم‌های زندگیم که دیگه در دسترس نیستن فکر کردم و این‌که آخرین تصویرشون توی ذهنم چیه؟!

مثلا آخرین تصویر از آرمین ۱۹ اسفند ۹۵ بود وقتی رفته بودیم رافائل و موقع خداحافظی گفت سوم، چهارم فروردین منتظرتونیم اما جور نشد و همون شد آخرین دیدار.

آخرین تصویر از دنی شهریور ۹۹ بود وقتی توی دلگیرترین و بی‌قرارترین لحظه‌هام، از فاصله دور خودش رو رسوند تا حالم عوض بشه هرچند موفق نبود ولی آخرین تصویرش توی ذهنم بوی معرفت میده همیشه.

آخرین تصویر حقیقی از دنتیست دی‌ماه ۹۴ توی فرودگاه بود وقتی برای آخرین بار همدیگه رو بغل کردیم، اشک ریختیم و با آرزوی خوشبختی راهی شد به سوی بلاد کفر. البته خدا را شکر تماس تصویری هنوز برقرار هست ولی به‌هر حال مجازی.

اما تلخ‌ترین تصویر آخری که توی ذهنم هست مربوط میشه به "روز سیاه" و این‌که تا امروز با اختلاف، رکورد زشت‌ترین تصویر رو به خودش اختصاص داده. کنار پنجره ماشین و در حالی که بال‌بال می‌زدم هرچه زودتر از اون نقطه و حتی از اون منطقه دور بشم. 

مرور این تصاویر برام جالب بود و در هر مورد به این فکر می‌کردم که آخرین تصویر از من تو ذهن اون‌ها یا حتی کسانی که دیگه قرار نیست من رو ببینن چی می‌تونه باشه؟!

- دوست مذکور الآن پیام داد که شیراز هست ولی فردا شب برمی‌گرده تهران. حیف صدرا نیستم وگرنه می‌شد حداقل چند ساعتی همدیگر رو ببینیم.

- تو خبرها خوندم سید ابراهیم نبوی هم توی آمریکا، به زندگیش پایان داده!