اصالت

صبح توی مسیری بدون مانع و ترافیک و تو لاین سرعت یک ۲۰۶ جلوم بود که بی‌دلیل سرعتش رو کم کرد اما لاینش رو تغییر نداد. کلی وقت به اجبار پشت سرش آروم رفتم تا بالاخره کمی راه داد و سبقت گرفتم. از کنارش که رد شدم دیدم یک دختر کم سن و سال پشت فرمونه و دوستش هم کنارش. خیلی معلوم بود تازه رانندگی رو شروع کرده اما تا اومدم دلسوزی کنم دیدم داره تلاش میکنه سیگار روشن کنه و همین باعث شده بود سرعتش کم بشه و راه من رو ببنده!!! کفرم دراومد واقعا. آخه دختر خوب کی مجبورت کرده وقتی هنوز مسلط نیستی پشت فرمون سیگار بکشی؟! اصلا کی و چی مجبورت می‌کنه سیگار بکشی؟! (هرچند که من توی این سال‌های اخیر واقعا مخالفتی با سیگار ندارم یعنی جز مضر بودن برای سلامتی که اونم به خود فرد مربوطه ضرر دیگری در استعمالش نمیبینم).

بعد تو بقیه مسیر فکرم مشغول این قضیه شد که چرا اکثر آدم‌ها از خودشون فاصله میگیرن و همش میخوان ادا در بیارن؟ 

به تمام آدم‌هایی که می‌شناسم فکر کردم و بعد از ارزیابی ذهنی به این نتیجه رسیدم کسانی که اصالت دارند تقریبا همیشه خودشون هستند، دروغ نمیگن و نقش بازی نمیکنند. تعریف من از اصالت پایبند بودن به یک سری اصول پسندیده هست و متأسفانه کسانی که ازش بی‌بهره هستن در تمام طول زندگی و در هر موقعیتی که باشن دارن ادا در میارن. البته که غیر واقعی بودنشون به وضوح قابل تشخیصه ولی خودشون برای درک موقعیت مقاومت می‌کنن و چیزی که مسلمه آدم‌های غیرواقعی تو خلوت خودشون اصلا احساس آرامش و رضایت ندارن.

برداشت لحظه‌ای من از اون دختر زیبای راننده این بود که اصلا این‌کاره نیست و فقط برای هم‌رنگی با یک جماعتی داره تلاش می‌کنه. راستش دلم سوخت.